Lieve medereizigers van mij,
Ik moet iets aan jullie kwijt. Lezen jullie alsjeblieft even mee?
Vandaag was het weer zover, de Nederlandse spoorwegen waren één groot drama. En daar worden wij Nederlanders chagrijnig van en ik kan ons daar geen ongelijk in geven. Want het is verschrikkelijk irritant dat je moet wachten, en het is irritant dat je te laat gaat komen, en het is irritant dat er nergens duidelijkheid is, maar weet je wat ik het aller irritantst vind? Ons gedrag.
Want op de één of andere manier vind iedereen zichzelf nog zieliger dan de rest, wat hij of zij uit met chagrijnig gesnauw naar elkaar. Het spijt me zeer, maar ik kon gewoon die trein bijna niet in omdat jullie met zijn alle op het balkon bleven staan terwijl er in de coupé nog meer dan genoeg ruimte was om te staan, voor jullie allemaal. Is het dan heel raar als ik even aan jullie vraag of jullie niet in de coupe kunnen gaan staan? Ik geef meteen toe dat dit niet de meest vriendelijke manier was waarop ik het vroeg. Maar ook bij mij waren de irritaties hoog en wanneer je dan opmerkt dat er mensen zijn die geen spatje moeite doen om jou de trein in te laten, worden de irritaties er niet lager op. Blijkbaar vonden jullie, mijn medereizigers, het wel raar dat ik het vroeg, want ik kreeg snauwende opmerkingen terug in de trans van: ‘Dan doe je dat toch lekker zelf?’ Ja, waar denkt u dat ik mee bezig was terwijl ik me over uw koffer probeerde te werpen?
Ik vind het zo jammer dat mensen op zo’n moment alleen nog maar aan zich zelf denken en daarbij ook geen enkele moeite willen doen voor een ander. Want hoe moeilijk was het geweest als jullie gewoon door waren gelopen de coupé in? Dan had alles makkelijk gepast en had ik u met een grote glimlach bedankt.
U bent niet alleen. Wij zijn allemaal mensen die precies hetzelfde probleem hebben en die er ook helemaal niet blij mee zijn. Maar stel nou dat we een volgende keer gewoon lief doen tegen elkaar en samen proberen er het beste van te maken? Moet niet heel moeilijk zijn, met een begripvolle glimlach en een ‘sorry’ kom je al een heel eind, ik kan het weten. Op die manier maken we er toch nog een beetje liefdevolle treinreis van en dan durf ik te wedden dat u een stuk vrolijker op uw werk, school, of sollicitatiegesprek aankomt.
Tenslotte hoop ik dat de vrouw achter mij alsnog een succesvolle eerste werkdag heeft gehad, uw aanwezigheid heb ik zeker wel kunnen waarderen. Bedankt!
Lieve medereizigers, het is misschien veel gevraagd, maar neem dit mee, alsjeblieft.
Tot morgenochtend! Zie ik u dan wel met een glimlach?
hallototziens 